Spelletje

Er was mail. Van Transavia. Omdat wij een vlucht hadden geboekt voor 11 juli, de dag van de WK-finale, kregen we de mogelijkheid deze kosteloos om te boeken. Het Nederlands elftal kon immers wereldkampioen worden. Mooie geste van de luchtvaartmaatschappij. Maar niet nodig.

Onze vlucht vanuit Amsterdam vertrok om 14.30 uur en zou om 16.25 uur in Pisa aankomen. Ruim op tijd om de aftrap om 20.30 uur te bekijken.

Extra vroeg vanwege de vakantiedrukte bleek op 11 juli bij aankomst op Schiphol dat er een kleine vertraging was. De vlucht zou om 15.40 vertrekken. Niets aan de hand.

Het boarden verliep volgens schema, het signaal fasten your seatbelts was gegeven en de Boeing 737 met ruim 160 passagiers aan boord was klaar voor vertrek. Tot opeens de gezagvoerder sprak over een “klein probleempje”.

Om dat kleine probleempje op te lossen moest de hulpmotor worden uitgeschakeld. En omdat de airconditioning in het vliegtuig zonder die hulpmotor niet zou functioneren was het helaas niet anders. Iedereen moest weer van boord. Maar, niet getreurd. Langer dan een uur zou het niet duren.

Een uur werd twee uur. Drie uur. Langer zelfs.

Uiteindelijk konden we om 20.00 uur de lucht in.

Ware het niet dat het nieuwe toestel, ingezet omdat het kleine probleempje een iets groter probleem was geworden, van de luchtverkeersleiding geen toestemming kreeg voor vertrek. Grrr…

Hadden ze dat niet eerder kunnen bedenken dan pas op de polderbaan?

De WK-finale had ik allang uit het hoofd gezet. Die was al begonnen.

In stilte aanschouwde ik de in het Oranje gestoken familie voor mij in het vliegtuig. Van woede gaven ze elkaar de schuld van de vertraging. Het wachten was alleen nog op het moment dat iemand ter relativering zou roepen dat het toch maar een spelletje was, dat voetbal. Maar dat durfde niemand.

De vriendelijke gezagvoerder, hij kon er toch ook niets aan doen, wees ons tijdens het opstijgen nog wel op de historisch grote mensenmassa op het Museumplein in Amsterdam. Leuk hoor.

De gebruikelijke vluchtinformatie bevatte verder niet alleen details omtrent het weer op de plaats van bestemming maar ook de ruststand van de wedstrijd. Het was nog 0-0.

Na de landing zag ik in de bus van het vliegveld naar autoverhuurbedrijf nog net Robben alleen op het Spaanse doel afgaan en missen. Tijdens het inchecken in het hotel wees de vriendelijke Italiaanse eigenaar mij op een tv waar nog net was te zien hoe Heitinga met gebogen hoofd en een rode kaart het veld verliet.

En keeper Casillas toonde in de herhaling de schitterende cup aan de wereld toen ik na middernacht in bed stapte.

Oranje had de finale van het wereldkampioenschap voetbal gespeeld en ik had er niets van gezien.

Voor iemand die niet graag iets mist, is dat een hard gelag. Het gevoel dat me bekroop herkende ik. Tweemaal eerder was ik op een cruciaal moment ergens afwezig.

In mei 1990 kon ik niet bij de concerten van de Rolling Stones in De Kuip zijn vanwege eindexamens. En dat terwijl mijn volledige vriendengroep er wel bij was. Zij waren het jaar ervoor wel direct geslaagd voor hun VWO.

Een jaar later bracht diezelfde vriendengroep (voor mijn gevoel) de hele zomer door in Playa del Inglés op Gran Canaria. Ik niet. Want ik moest werken en kon geen vrij krijgen.

Hij was er niet bij werd een gevleugelde uitspraak.

Tot 11 juli 2010 dacht ik dat ik die uitspraak vergeten was.